مادری که دخترش را کشت، حالا قصد جان من را کرده

سالها پیش خواهری داشتم به نام ...

در اثر یک سری عوامل نشد و نخواست ازدواج کنه. این شد بهانه ای برای اینکه مادرم به هر شکل و بهانه ای به اون سرکوفت بزنه، مسخره ش کنه و حتی جلوی چشم غریبه و آشنا بهش توهین کنه.

حرف هایی بهش میزد که حالا اونها رو به یاد میارم مو به تنم سیخ میشه.

این خواهر بدبخت من هیچی نگفت و فقط توی خودش ریخت.

سالها گذشت و آزار و اذیت مادر بیشتر و بیشتر شد.

حتی خواهر چند بار تهدید کرد که خودش رو خواهد کشت و مادر میگفت به درک، بهتر، از دستت راحت میشم.

تا اینکه: پنج شنبه بیست و سوم دی ماه 1378 سردرد شدید گرفت و هر چه رو به شب رفت، بدتر و بدتر شد. مادر هیچ توجهی نکرد و پدر هم که مثل همیشه بیخیال.

بامداد روز بعد، جمعه بیست و چهار دی ماه بود که دیگه حال خواهر خیلی بد شد. مادر دیگه مجبور شد اون رو ببره درمانگاه، با کمک همسایه.

شب بود و دکتر هم چند آمپول آرام بخش برای اون تزریق کرده بود. وقتی برگشتن خونه، خواهر گرفت خوابید.

روز شد نزدیک ظهر، که داداش از خونه ی عمو برگشت، یادمه اون یکی خواهر داشت شامی کباب درست میکرد.  شنیدم صدای نفس های کسی میاد.

خواهر بود که داشت آخرین نفس های خودش رو میکشید. تا اون رو بردن بیمارستان، توی راه تمام کرد. توی بیمارستان گفته بودن که سکته ی مغزی کرده.

یعنی اگر زودتر اون رو میبردن دکتر و بیمارستان زنده میموند. 

حالا بیست و سه سال و دوازده روز از اون گذشته و من میگم و معتقد هستم که مادر به صورت غیرمستقیم اون رو کشت.

مادری که این قدر اون رو اذیت کرد و اون این قدر غصه خورد و راه به جایی نداشت که آخرش سکته زد و رفت برای همیشه.

ولی خوش به حالش که رفت و نرسید به امروز. تا به حال هزاران بار گفته و باز میگم که خواهر خوش به حالت. کاش میشد بیای و من رو با خودت ببری.

حالا همون مادر، خیلی وقته که گیر داده به من. این بار همه بهم گیر دادن.

از مادر و برادر و خواهر ها گرفته تا مشکلاتی که شخص خودم دارم دست به دست هم دادن.

کسی چه میدونه؟ شاید یکی از این روزها و شب ها هم من رفتم برای همیشه.