قادر به ادامه دادن نیستم

با هر کسی دروغ گفته باشم یا بگم به خودم نمیتونم دروغ بگم یا اینجا دروغ بنویسم.

سیاست این وبلاگ یا وبلاگ هایی که داشتم از پایه این بود که نظرات رو بسته و فقط برای خودم و دلم بنویسم.

حقیقتش هیچ جوره دیگه نمیتونم این زندگی رو ادامه بدم. دیگه نمیتونم این بار سنگین رو به دوش بکشم.

دیگه خسته شدم. از خودم از زندگی از این احساس و از این نفس کشیدن های بیهوده. از این حجم از تنفر.

من حتی خودم رو هم دوست ندارم. از خودم بدم میاد. از خانواده م بدم میاد. از پدر، مادر، برادر و خواهرهام بدم میاد کلاً از هر موجود دو پایی بدم میاد.

ترجیح میدم توسط درنده ترین حیوان تیکه پاره بشم ولی چشمم تو چشم هیچ آدمی نیفته.

از هر چیزی که من رو به زندگی ربط بده بدم میاد و حالم بهم میخوره.

دیگه این قدر این کلاف سردرگم رو زیر و رو کردم که بندهای اون به دور دست و پام پیچیده و قدرت هر تکان خوردنی رو ازم گرفته.

هر کسی هم اومد چیزی گفت و رفت و هیچ کس نفهمید و درک نکرد داره چه بلایی سرت میاد.

دردت رو نمیفهمن هیچ، بلکه بهت میخندن.

آخه کسی که داره تو آتیش میسوزه چطور میتونه درد سوختنش رو به کسی که اصلاً نمیدونه آتیش چیه بفهمونه؟

کسی که همیشه حالش خوب بوده چطور میتونه افسردگی و حس خودکشی رو بفهمه؟

کسی که هیچ یک از اتفاق هایی که واست افتاده رو تجربه نکرده چه میدونه سالها خونه نشستن و ترس از مردم و بیرون رفتن از خونه با هزار ترس و لرز یعنی چی؟

اون چه میدونه از سایه ی خودت یا حتی صدای پای خودت در یک کوچه ی خلوت ترسیدن یعنی چی؟

اون چه میدونه خلاف جریان آب بودن و شنا کردن یعنی چی؟

اون چه میدونه بره بودن در میان هزاران گرگ یعنی چی؟

اون چه میدونه عاشق مرگ بودن و هر شبانه روز هزاران بار درخواست مرگ کردن یعنی چی؟

اون چه میدونه زندگیت و همه ی هست و نیستت شده نصف یه پارکینگ با سقف کوتاه  پر از آت و آشغال که حتی اونجا هم آرامش روحی روانی نداری.

اون چه میدونه که شب یازده دوازده خوابیدن و روز بعد سه و چهار عصر بیدار شدن بی اینکه صبحانه یا نهار خورده باشی یعنی چی.

همش به اون جایی که برای خودکشی در نظر گرفتم فکر میکنم. دیشب تا ساعت ها پس از اینکه دراز کشیدم بهش فکر کردم.

یک روزی باید رها شد.