من و شپشک ها و مورچه ها

یه پارکینگ تو حیاط داشتیم که سالها پیش تبدیل به انباری کردیم. ورودی اون دیوار نداشت، دیوار گذاشتیم و یک در هم براش ساختیم.

پس از جریان شکستن کامپیوتر من توسط برادر گرامی، وسط پارکینگ پرده کشیدم. وسایل و خرت و پرت ها رو گذاشتم پشت پرده و این طرف فرش انداختم و تبدیل شد به یک اتاق. 

بعدها دیدم جایی هست که کمتر با اهل خانواده رو  در رو میشم به همین دلیل دیگه شب ها هم اونجا خوابیدم.

اینجا همه چیز اینجا هست. از مواد غذایی گرفته تا وسایل آشپزخانه و...

تابستان امسال که شپشک زد به برنج ها، شبانه روز نبود که من صدها شپشک نکشم. چون کنار پرده و کنار برنج ها میخوابم، شپشک حتی رفته بود تو لباس زیر من.

دیوار پارکینگ همه پر شپشک هایی بود که از اون بالا میرفتن.

امروز نزدیک صبح هم احساس کردم چیز یا چیزهایی توی سرم راه میرن. با دست موها رو تکان دادم و حس کردم چیزهایی افتاد روی بالشت ولی چون تاریک بود هیچی ندیدم.

نزدیک ظهر دیدم خواهر اومد و برنج برد برای پختن. یکی از گونی های برنج رو گذاشت تو حیاط و گفت بهش دست نزنید که مورچه زده.

مورچه هایی که به عشق برنج سراغ گونی برنج اومده بودن به من هم حمله کرده بودن.

باز با این اوصاف اینجا بودن رو به پیش خانواده و شنیدن و دیدن گفتارها و گوشه کنایه ها و آزار و اذیت های اونها ترجیح میدم. هرچند اینجا هم در امان نیستم از دستشون.