به وقت جهنم

سالهاست به این نتیجه رسیدم که تو جهنم هستم (به شرط وجود داشتن اون). خانواده ی من هم ماموران عذاب من، خصوصاً برادر و مادرم.

هیچ راه نجاتی هم نیست و روز به روز این شکنجه ها و دردها و عذاب ها بیشتر و بیشتر میشه.

برادر و مادرم هم هر روز عذاب تازه ای در چنته دارن برای من.

هیچ اعتقادی هم به خدا و عدالتش ندارم. اگر عادل بود من رو تو کشوری میگذاشت که آدم های با شعوری داشته باشه یا دست کم خانواده ای که شعور داشته باشن و من و کسانی مثل من رو قبول کنن.

از این همه کشور صاف من رو با لگد انداخت تو ایران و این خانواده!

خدا اگر عادل بود، به عنوان نمونه دو بار در دو جنگ جهانی میلیون ها نفر کشته شدن، یک بار یه حرکتی میزد.

اون وقت میاد به من که یک نفر هستم نگاه میکنه یا واسش مهم میشم؟