راه فراری نیست...

سالهاست تو رو درون خودم حس میکنم. 

با تک تک یاخته های بدنم تو رو حس میکنم.

انتخاب من نبودی. دست خودم نبود که تو رو داشته باشم.

مثل چی به من چسبیدی. منو رها نکردی.

باعث شدی بهترین روزها و ساعت های زندگیم به کابوس تبدیل بشن.

باعث شدی درد و رنج رو با همه ی وجودم تجربه کنم. مرگ رو تجربه کنم. همچنین مرگ رو با همه ی وجودم درخواست کنم.

زندگی سخت بود تو سخت ترش کردی. بدبخت بودم بدبخت ترم کردی.

چه شب ها نگذاشتی تا صبح بخوابم. گریه کردم. زجرم دادی. افسردگی و خودکشی و تنفر رو به من هدیه دادی.

احساسم رو مسخره کردن به لجن کشیدن. بهم تجاوز کردن. به بدنم و به روح و روانم.

شدم بره ای میان گله ی گرگ ها. شدم یه تیکه گوشت برای این جماعت خونخوار و درنده.

این رنگین کمان واسه من هیچ رنگی نداشت و هیچ راه فراری هم ندارم...